Kamienne trwanie

     Wieczorne miasta są cichsze. Nie tak ciche jak nocny las, nie puste pole w godzinę duchów. Po prostu spokojne. Słychać jeszcze warkot aut jadących szybciej niż za dnia. Z kierowcami spieszącymi się na kolację, oglądanie telewizji, małe piwo lub seks, nim głowę ukoi poduszka. Miasta lubią ten stan wyciszenia, moment przed własnym tryumfem nad ludzkością. Zanim ulice opustoszeją a latarnie świecić będą tylko ku urbanistycznej chwale.

      Idąc przez ziewające dzielnice, słyszę własne, miarowe kroki. Ciekawe, w dzień nigdy nie zwracam uwagi jak brzmię w marszu. Pozornie równo i rytmicznie wystukuję dźwięki z kamiennego chodnika. Gdy jednak wsłuchać się pilniej, to wcale nie są tak równe. Pach, pach... pa-ba-pach, krawężnik zakłócił miarowe metrum. Poruszam się uderzając chodnik od pięty, jak facet, po męsku. Średnio wygodne, bo szybko rozbija buty, ale tak wypada. Dźwięk jest dość banalny, nie taki jak w przypadku kobiecych szpilek, które potrafią wystukać seksowną sambę. Krótsze nuty damskich obcasów brzmią niemal jak muzyka, wobec mojego człapiąco-uderzającego rytmu pięt. Zresztą jaki tam rytm, prawy człapie przecież jakby bardziej. Czy od specyficznego chodu, czy też od zużycia obuwia? Któż wie? Nie to jest istotą wieczornej pieśni. Śpiewają, ponieważ gra pod nimi kamienny chodnik.

      Dlaczego właśnie tak twardy? Bo trwalszy. Wszędzie otacza nas kamień. Chodniki z płyt wszelakich, bruki co kiedyś skałami były, ceglane mury, żelbetowe płyty. Bo bardziej odporne na czas i zniszczenie. Każdy chce mieć porządny dom, odwaga mierzona jest w przestrzeni okien, lecz niemal każdy czuje się bezpieczniejszy gdy rzędy cegieł oddzielają go od innych. Do tego stopnia, że te oczy murów prawie zawsze przesłaniamy. Czasem firanką lub zasłoną. Innym razem żaluzją. Mury wycinają przestrzeń obawy i panowania. Dlaczego tak właśnie ukochaliśmy kamień?

- Bądź twardy jak skała. - Jesteś dla mnie opoką.

    Twardy nie jest wadą w naszej mowie.
- Nie miękkim trzeba być.
    Ten kamień ma być też naszym własnym pomnikiem. I nie myślę tylko o cmentarzach, gdzie królują granity lub choćby lastryko. To także domy po wsze czasy, choć jaki sens mieć taki dom co nas przeżyje. Pałace, piramidy, mosty, akwedukty, pomniki, rzeźby. Wszystko by trwać, by nie zniknąć bezpowrotnie. Nawet oglądając filmy o apokalipsach, zawsze znajdziemy ślady miast. Tworu naszych rąk, co świadkiem chwały i potęgi człowieka. Choć same martwe i ujarzmione, niosą i chronią naszą codzienność. Dźwięki zbyt głośnej muzyki, drgań przejeżdżających ciężarówek, głosów przy wieczornych stołach, czy wreszcie rytmu naszych kroków nim noc nastanie.

      W zasadzie im kruchsi jesteśmy, tym bardziej chcemy budować trwale. Niebyt i brak śladu, niepokoją naturalną obawą. Cokolwiek, byle zostało. Ciężko przecież zaakceptować nieistnienie. Więc stukam tym głośniej. I bardziej twardo stawiam kroki, by pewniejsze się wydawały.

      Lecz tak naprawdę to nie do skał i murów się tulę. Prędzej już do drzew co szumią w nocnym lesie. Gdy psa przygarniesz, to jego ciepło da Ci radość. Człowiek odda nam szczęście i pieszczotę za pieszczotę. A gdy tulisz się do ścian? Czy dają one energię?

   Znam tylko jeden rodzaj skał o takich właściwościach: kamyki na plaży. Wygrzane w gorącym słońcu i złagodzone w krągłości przez wodę. Im już nie zależy na wielkości i trwaniu, są niemal u kresu kamiennej drogi. Gdy leżąc na piasku z zamkniętymi oczyma, chwycę garście gorącego żwiru. O tak, wówczas czuję przypływ sił. Jestem częścią tego świata i szczęście mnie dopada. Z kamienia, czy też ze słońca? Nie wiem, lecz utożsamiam to z okruchami trzymanymi w dłoni. Nie muszę być twardy i istnieć w czasie, bo ta chwila jest wieczna.

     Tak naprawdę jestem człowiekiem a nie skałą, choć od niej właśnie mam nazwisko. Jestem nim z wszelkimi tego konsekwencjami. Nie chcę być kamieniem w przyszłości innych. Wolę być uśmiechem teraz. Nadal stukać rytm piętami, bardziej człapiąc prawą, przez wieczorne miasto.