o tańcu

Gdyby raz jeszcze początek

tańcem bym żył z pewnością

kręciłbym piruety

upajał się radością

znając swe serce z dzisiaj

nie błądziłbym daremnie

lecz pielęgnował troskliwie

pasję co drzemie we mnie

tego co było nie zmienię

przed czasem czoło schylę

zawsze na parkiet wyjdę

by łapać każdą chwilę

Zimie już dziękujemy

a ja nie chcę szronu
powietrza zimnego
lodowego tronu
śniegu bielutkiego
nie chcę smutnej zimy
nocy w środku dnia
gdy się w płaszcz kulimy
melancholia trwa

tęskno do zieleni
biegania po łące
słonecznych promieni
gdy serca gorące

Czy pingwiny mają kolana?

Proszę Pani i proszę Pana
Tak, pingwiny mają kolana
A ja nawet tezę postawię
Że dlatego nie brodzą w stawie
Bo on płytki, to rzecz jest znana
Więc by pingwin nie zmoczył kolana
Stąd zapewne wybierze morze
Choć śnieżyca i chłód na dworze
I go czasem reumatyzm łupie
Lecz pewnikiem on ma to...

Gdzieś...
Koniec wiersza, je ma i cześć

na przekór złości

nie ciskaj kamieni we wroga

oblecz się w uśmiech swobodny

bacząc by się nie skalać

byś nie był jemu podobny

po drogach pełga zawiść

pełna zduszonej obawy

więc niszczy złem natchniona

bolą ją ludzkie sprawy

choćby i chciała się podszyć

a masek ma wiele na stanie

nie przylegają zbyt szczelnie

złość zawsze złością zostanie

Pamiętam

Pamiętam gdy pisałaś

swe wiersze smutne i rzewne

przy piecu wieczorem siadając

w płomieni żywym blasku

Pamiętam jak w ciemności

opowiadałaś o życiu

nie kłamiąc ani trochę

łzy przełykając nieme

Chwile radości promiennej

choć więcej gorzkiej walki

o siebie mniej niż o nas

i w tyle własne życie

Gdy Cię trzymałem za rękę

nim mrok przesłonił oczy

tak wiele zrozumiałem

i nigdy nie zapomnę

Pamiętam Mamo...