sobota, 30 listopada 2019

Do lamperii.. nie wyżej..


Nie opowiadaj
Co Ci się śniło
Po co wciąż marzyć
Ma być jak było
Niech się nie zmienia
W żadnej materii
Głowy nie unoś
Z linii lamperii
Cóż że niedobre
Skoro nam znane
Swojsko nijakie
Lecz tak kochane

Na smyczy krótkiej
Chodzą marzenia
Ma być jak było
Niech się nie zmienia

czwartek, 26 września 2019

Rzymu schyłek

Wśród braw i klaki
kwiatów, bukietów 
orderów lśniących
ślicznych żakietów
Włosów zszarzałych
złożonych dłoni
w modlitwie ważnej 
kpiącej ironii
W krzyku zwycięstwa
i brzęku łyżek
ugiętych karków 
dla swych podwyżek

Tak Rzym upada
w pogardzie prawa
tłum w garniturach
wciąż bija brawa
Płyną nad ziemią
pyszniąc się władzą
już na kolumny 
się chętnie sadzą
Nie widząc wcale 
że filar pęka
a wokół rośnie 
ludzi udręka

Tak Rzym upada
z rąk Rzymu władzy
głoszą się światłem
moralnie nadzy
Ciszę nad dołem 
brawa zagłuszą
ziemią przysypią
i wszystko zduszą


poniedziałek, 12 sierpnia 2019

Trwoga!

Człowieku,

Gdy przybierasz wygląd srogi
Wrzeszcząc że tu wszędzie wrogi
Wiedz że miny groźne stroi
Ten kto sam się bardzo boi
Gdy nie słucha się człowieka
Coś cennego Ci ucieka
Rozłup tę niechęci ścianę
Może coś Ci będzie dane...

Byle nie szmata

Życie nie boli, gdy się swawoli
Ważne by dobrej się trzymać roli
By nie nazywać się mianem "szmata"
W lustro spoglądać przez całe lata
Złośliwych ludzi przekształcam radę
I do snu głowę w poduszkę kładę
Zawsze z uśmiechem co wszystko zmienia
Nie czując bólu, chwytać marzenia

niedziela, 28 lipca 2019

Korzenie


      Ból i ciemność, oto jego nieustanni towarzysze. Jak długo tkwił w tym miejscu? Czas zgubił się dawno temu. Nie mógł krzyczeć a jednak wciąż w jego głowie rozbrzmiewał wrzask z tej pierwszej chwili. To wówczas jego świat się zmienił. Wszystko pokryło się mrokiem. Nie, nie bał się czerni. To było jego naturalne środowisko. Nie dane mu było wygrzewać się w pełnym słońcu. To zawsze był problem. Lecz noc, ta zawsze była piękna. Gwiazd pełna i w blasku księżyca skąpana. Zapomniane i utracone.

        O wszystkim przesądził ten feralny moment, gdy pędząc za swym wrogiem, wkroczył do jego ostatniej kryjówki. Jakże dumny był w tamtej chwili. Nie czuł obawy. Chciał go zastać przerażonego i przypartego do muru. Karmić się jego przerażeniem i sycić krwią. Należało mu się, wszak śmiertelnik rzucający mu wyzwanie, musiał skazać się na klęskę. Schodząc w dół lochu podsycał swój tryumf. W końcu opuścił kręte schody i stanął w niskim, zawilgłym lochu. Przestrzeń była niewielka i utrzymywała się na świeżych, drewnianych filarach. Nie był to szczyt maestrii budowlanej, lecz w tej chwili nie miało to żadnego znaczenia. Rozejrzał się po pomieszczeniu i dojrzał ściany, które zamiast kamienia, wyłożone były ostro zakończonymi drzewcami. Były ich setki a może i tysiące. Niedane mu była jednak ich kontemplacja bo wreszcie go dostrzegł. Wbrew oczekiwaniom nie kulił się w kącie, lecz siedział spokojnie na niewielkim zydelku, przypatrując mu się uważnie. Nie wyglądał na przerażonego, a jedynie pogodzonego z losem. Poczuł chłodne dotknięcie niepokoju. Nie tak to miało wyglądać.
Siedząca postać nie poruszyła się nawet o jotę.
- Oto jesteśmy w miejscu gdzie wszystko się kończy – rzekła.
W głowie miał już gotową odpowiedź, gdy zerknął na wiszącą bezładnie dłoń. Spodziewał się broni, lecz wróg był bezbronny. Jedynie wokół nadgarstka owinięta była lina, niezbyt gruba lecz solidnie spleciona. Spływała w kierunku podłogi, wijąc się na niej niczym wąż. Podążył za nią wzrokiem aż do pierwszego filaru, który także oplatała. Zrozumiał i przerażony spojrzał na siedzącego. Twarz tamtego rozpłynęła się w uśmiechu. Ręka się wzniosła i pociągnęła sznur. W pierwszej chwili wydawało się, że plan nie zadziałał. Lekkie skrzypnięcie i nic ponad to. Chwilę później oba filary zaczęły się pochylać, jakby spowolnione i opadły na zakurzoną podłogę. Rzucił się w stronę schodów, jedynej drogi ucieczki. Zbyt późno. W ułamku sekundy, całe pomieszczenie się zdeformowało. Ściany oraz sufit powyginały w rozmaitych kierunkach. Potężny wstrząs zakołysał przestrzenią i wszystko runęło. Zanim przykrył go sufit, w jego ciało wbiły się dziesiątki naostrzonych włóczni, którymi wykończone były ściany i sufit. Szczęśliwie żadna z nich nie dosięgła pijawki umiejscowionej w miejscu serca. Pasożyt był bezpieczny a wraz z nim nosiciel. Póki ona żyje, także dla niego jest nadzieja. Z jej mocą zdolny był naprawić każdy uraz i przetrwać.
Chwilę później przykrył go ciężar zawalonej piwnicy. Lecz to nie był koniec. Następne poziomy składały się niczym domek z kart. Grzebiąc go coraz głębiej i głębiej. Jego żołdacy padli na wyższych piętrach, lecz to nie miało znaczenia, teraz liczyło się tylko to jak wyzwolić się spod tego wszystkiego.
Nie pamiętał jak długo spał, lecz wiedział że jego ciało zostało zmiażdżone, porozrywane i  przysypane ogromem kamienia i drewna. Całą siłą woli, przelał wszystkie moce by odbudować dłoń. Nie był w stanie oddychać, lecz to nieistotne. Nie było to miłe, lecz mógł przetrwać bez powietrza. Uwolnić się, to teraz najważniejsza sprawa.
Stopniowo wykształcił nowe palce i odnowił połączenia nerwowe, dzięki którym mógł nimi poruszyć. Dłonie nie miały zbyt wielu możliwości, lecz palce zaczęły się wiercić i kopać. Luźne przestrzenie pozwalały usuwać nadmiar gruzu, lecz i tak było to zadanie niemal niewykonalne. Palce ścierały się do kości, które także się łamały od rozgarniania i drapania. Każdy centymetr przestrzeni okupiony był zużywaniem sił na ich odbudowę. Jak długo to trwało? Stracił poczucie czasu, lecz czymże jest czas wobec nieśmiertelności?     
        Jednak nawet on tracił siły a końca nie było widać. Wreszcie po miesiącach, dniach, latach… dłonie dotknęły drewnianych ostrzy. Nadzieja rozbłysła i zaczął się z nimi mocować. Szło mu coraz sprawniej i gdyby mógł, wrzasnąłby z radości, lecz nie był w stanie przelewając całą moc w odbudowę uszkodzonych rąk. Szarpnął ostatnią deskę i sięgnął dalej. Jego ciało poraził potworny ból. Znał go z przeszłości. Srebro. Pod drewnianymi ścianami znajdował się znienawidzony i zadający ból kruszec. Opadł w bolesnych spazmach, wciąż jednak nie dając za wygraną. Spróbował z innej strony. Lecz wszędzie natrafiał na to samo.
        Nie docenił kunsztu łowcy, który stworzył pułapkę idealną. Zrobił wszystko by go unicestwić, lecz zabezpieczył się także na możliwość jego przetrwania. Poświęcił temu celowi swoje życie, lecz wciąż jeszcze tliła się nadzieja. Wystarczy tylko pokonać tę srebrną blachę. By tego dokonać stworzył olbrzymie i ostre pazury, którymi zaczął skrobać metal. Każde dotknięcie zatruwało jego ciało oraz umysł. Szkodziło także pijawce, którą w sobie nosił. Coraz wolniej regenerował uszkodzenia. Siły najwyraźniej nie były nieskończone. Jak długo drapał? Z pewnością na górze pojawiały się nowe pokolenia. Był nieustępliwy i uparty. Ból nie mógł go powstrzymać. W końcu usłyszał zgrzyt przecieranej srebrnej osłony. Wysunął za nią pazur i poczuł pustą przestrzeń. Wyginając blachy pogrążał się w euforii. Nie zdążył nawet poczuć co jest dalej. Całość osunęła się na niego przygniatając zupełnie. Ostre krawędzie srebrnych ścian wbiły się bezlitośnie w jego ciało. Zawył z cierpienia. Nie mógł już nic zrobić nieustannym kontakcie z trucizną, nie działały jego niemal wyczerpane moce. Nie ma szans na odbudowę ciała, nie ma możliwości ruchu. Lepiej było zginąć niż leżeć po wieczność w tym potwornym bólu.
          Z czasem jego ciało obumarło. Nienaprawiane członki rozsypały się w proch. Cielesność ograniczyła się do kilku kości okrywających jego pasożyta, zastępującego serce. Pijawka rozdzieliła swoją świadomość więc był tylko drobnym jej elementem. Wiedział iż dawno przestała wiązać z nim jakiekolwiek plany, a znaczyło to iż również nie wierzy w jego przyszłość. Potrzebny był jej wyłącznie jako szkielet ochronny, choć pewnie utrzymywała jego umysł niejako z sentymentu, może dla towarzystwa? Także dla niego bezcielesność była błogosławieństwem. Ciało nie mogło boleć, więc cierpienie ograniczyło się tylko do poczucia beznadziejności i tęsknoty za tym co było. Wpływ pasożyta malał, stąd coraz częściej rozmyślał o tym co go spotkało. Pozwalał sobie na wątpliwości i analizę wybieranych dróg. Już nie był działającym pod wpływem emocji zwierzęciem. Przypomniał sobie nawet dzień w którym po raz pierwszy stał się wampirem… a umysł szedł dalej, przynosząc wiedzę o tym jakim był człowiekiem. To pijawka go zmieniła. To ona była esencją zła zatruwającą jego umysł i ciało. Jakże żałował tego dnia, gdy stali się jednością.
       Od jakiegoś czasu zdał sobie sprawę, że to nie potrwa już długo. Wiedział, że pasożyt się zmienia. Czuł przekształcenia. Wypuszczane odnogi plastycznej struktury. Poczęły się one wić w gruzowisku. Niczym pleśń wypełniały każdą szczelinę. Samo centrum zła umrze tu wraz z nim, lecz chce przekazać swój ślad komuś innemu. Najprawdopodobniej pasożyt znalazł na to sposób. Czuł jego podniecenie, gdy udało mu się minąć wydrapaną przez niego srebrną szczelinę. Nitki substancji popędziły przez zwały spękanego i kruszejącego gruzowiska. Czuł nadzieję pijawki docierającej coraz dalej i dalej, gdy on równocześnie gasł coraz bardziej i odchodził w niebyt…



          Błękitne niebo syciło wilgocią i słońcem. Uwielbiał wiosenną aurę od dziecka. Przechadzał się zażywając świeżego powietrza i konwersując ze swym towarzyszem, dzięki czemu dowiadywał się coraz więcej o miejscu w którym przyjdzie mu żyć i umrzeć.
- To mówi brat, że klasztor nie był pierwszym budynkiem w tym miejscu?
- Nie. W księgach zapisano legendy z nim związane. Ponoć kiedyś stał tu zamek, który z nieznanych przyczyn został zburzony. Nikt nie wiedział o co chodzi, lecz miejscowi bali się tego miejsca i unikali założonego tu kościoła. Z czasem Watykan zdecydował  o zmianach i stało się ono klasztorem.
- Czy to prawda z tym zamkiem?
- Założyciele w to nie wierzyli, lecz wraz z pogłębianiem krypt dla zmarłych braci, trafialiśmy na kawałki kamiennych resztek, więc wygląda że w tym przypadku legenda mówiła prawdę. Przy okazji, warto zwiedzić nasze katakumby, to niesamowite miejsce.
- Będę o tym pamiętał bracie.

         Dwa dni później nadarzyła się okazja , więc zszedł do podziemi. Krypty rzeczywiście okazały się niesamowite. Poczuł siłę spokoju bijącą z tego miejsca, gdzie tyle pokoleń zakonników złożyło swe kości. Ostatni, najniższy poziom był świeżo wykopany. Nie wypadało tam wchodzić, wszak całkiem niedawno złożono tam jedno z ciał współczesnych braci, lecz ciekawość zwyciężyła. W końcu jemu też przyjdzie udać się tu na ostatni spoczynek. Cóż, taki los człowieczy. Wszystko ma swój początek i koniec. Choć gdyby był nieśmiertelny, mógłby dokonać dużo więcej dobra.
Zerknął ostatni raz i już miał wychodzić, gdy coś przykuło jego uwagę. W najciemniejszym kąciku z ziemi kiełkowała roślinka. Wydało się to zaskakujące, bo nie było tu przecież żadnego światła a sama krypta znajdowała się bardzo głęboko. A jednak nie mylił się. Pochylił się nad bladym, białawym pędem na końcu którego rozchylały się dwa białe listki. W świetle latarki pojawił się odbłysk. Ukląkł i rozchylił listki, pomiędzy którymi lśniła przeźroczysta kropla płynu. Nie zdążył się zdziwić, gdy strzeliła mu między oczy, przenikając skórę. Podobnie nie zdziwił się gdy jakiś czas później słońce zaczęło mu dokuczać a w umyśle pojawiło się przekonanie, że w jego sercu mieszka ktoś jeszcze. Już nie chciał czynić dobra…

piątek, 26 lipca 2019

Ktoś

Ktoś dla mnie żyje
Ktoś dla mnie czuje
Ktoś się uśmiecha
Ktoś mnie całuje

Jak Ona dla mnie
Tak dla niej ja
Może banalnie 
Lecz razy dwa

Gdy na kanapie
Okryci w koce
Wieczór spędzamy
Nim przyjdą noce
Z kubkiem herbaty
W półmrok wpatrzeni
Chwilą przelotną
Tak naznaczeni

środa, 17 lipca 2019

Posła zadek zimny


Nie ociepla się nam klimat
Więc się mylą ekolodzy
Przecież nadal bywa zima
Sami spójrzcie moi drodzy

Pół wakacji już za nami
Trawa pięknie nam odrosła
I nie grozi nam tsunami
Czasem zmarznie dupa posła

Choć jest słabiej wykształcony
Niż badaczy grono liczne
Może pieprzyć farmazony
Przecież takie ma wytyczne