Nie tylko o Georgu Michaelu...

     Za każdym razem, gdy odchodzi artysta, tracimy część nas samych. Słyszymy news w porannej audycji, który w tonie większej lub mniejszej sensacji, podaje nam tę smutną wieść. Jest nam po prostu żal. To uczucie zjawia się nawet wówczas, gdy nie mieliśmy ani jednego dzieła tego twórcy. Dziwne prawda? A jednak tak się właśnie dzieje. Zupełnie jakby świat realnie odczuł pustkę i dał nam dobitny tego wyraz.

żródło: Pictures: GeorgeMichael.com

     W artystach jest coś tragicznego. Oni żyją życiem swych bohaterów, światami które tworzą. Zwielokrotniają ilość swoich doznań, poszerzając jednocześnie nasze horyzonty poznawcze. Czerpiemy z tych możliwości póki się da, a później zapominamy. Twórca znika z naszej orbity na długie lata. Dał nam chwilę, cząstkę siebie, myśl... i odszedł. Czy zastanawiamy się co się z nim dzieje po krótkiej chwili sławy, po chwilowym naszym zainteresowaniu? Nie. Świat nie stoi i nie czeka. Pędząc ograniczamy się do tego co za oknem. Niekiedy uda nam się coś złapać w tym biegu, lecz zazwyczaj tylko nam mignie za szybą. Zupełnie jak w pociągu. Tu-tut, tu-tut... i zostało z tyłu.

          Artysta to specyficzny człowiek. Taki trochę wariat. Łączy się w nim szaleństwo, które pozwala mu na czucie rzeczy, których nigdy nie doświadczył. Ma umiejętność przeistaczania swego myślenia w dowolnym kierunku. Może wczuć się w zło i dobro. Może być mężczyzną, kobietą, zwierzęciem, kawałkiem drewna. Ale to nie wystarczy. Musi być w nim jakiś niepokój, który każe mu to wszystko badać. Musi posiadać nieco buty, która sprawia że wierzy w to, iż świat potrzebuje jego dzieł. A jednocześnie, przez tą swoją wielostronną naturę, stale wątpi sam w siebie i szuka potwierdzenia w innych. Stąd tak często zjawiają się problemy, które my piętnujemy lub wybaczamy. Twórca może przeżyć naszą nienawiść lub miłość, lecz nie da sobie rady z obojętnością. A ta w końcu nadejdzie, bo każdy czas ma własnych twórców. Świecą blaskiem ognia, póki jest paliwo. Później dogasają, aż wreszcie żarząc się stają się niewidzialni. Każdy żar da się nieco rozdmuchać, tylko ktoś się musi nad nim pochylić. I to jest właśnie istota problemu. Chuchajmy na artystów. Pieśćmy ich sławę. Dajmy im poczuć, że są nam potrzebni. Byśmy nie płakali tak mocno za pustką, którą po sobie zostawią...