W blasku Luny skąpane
Myśli, marzenia, ślady
Mówione lub nieznane
Uniesień serc napady
Ciemną wilgocią niesiona
Pieśń lasu szeleszcząca
Dzika jak Twe ramiona
Gdy chwila sprzyjająca
Chcę Twoich oczu toni
Ich blasku, który nęci
W dotyku Twoich dłoni
Gubię się bez pamięci
Mam swoje lata.. Mógłbym się maskować, grać w gry.. Ale nie jestem w stanie.. i nie chcę. Czasem trzeba spisać słowa, by nie skrywać myśli przed samym sobą. Godziny rozmów.. Świdrowanie w brzuchu.. Jej oczy, które chciałbym widzieć zawsze rozmarzone.. Jej głos, który tak we mnie trafia.. bez pudła.. w najczulszą membranę. Jej taneczna miękkość.. Włosy, opadające pięknymi falami na jej cudowną szyję.
Mógłbym udawać, wypierać się.. ale jestem bezbronny. Od tych chwil nocnych rozmów.. i porannych.. Gdy jesteśmy na wpół w innym świecie, w takim intymno-baśniowym.. Gdzie wszystko dociera wprost do serca, bez udziału głowy. I brzuch mnie świdruje.. i myśli wędrują.. i boję się.. i gęba mi się śmieje.. a dusza śpiewa.
I tak ma być.. gdy w uścisku przekazujemy sobie nasze ciepło.. Tak właśnie ma być.
Muszę zaakceptować, że jestem bezbronny..
Kiedy mnie nocne
Nachodzą dreszcze
Motyle w brzuchu
Mów do mnie jeszcze
Kiedy jesienne
Popłyną deszcze
Ciepło mi podaj
Mów do mnie jeszcze
Gdy tuż nad ranem
Wtulam się w Ciebie
Mów do mnie jeszcze
Tak.. Jestem w niebie
Jestem otwartą księgą
Kartką pisaną węglem
Jestem kolorem duszy
Co się w emocji kruszy
Bo zbędne lwie są grzywy
Gdy uczuć tu przypływy
Na nic mi dziś mądrości
Ginie mit spokojności
Śpij, główkę swoją złóż
Śpij, księżyc śpiewa znów
Śnij, sny jedwabiem tkane
Śnij, łąki malowane
W spokojnym, twym oddechu
Dni się przyglądasz echu
A lekkie duszy drżenie
Snu szepcze ukojenie
