Nieloty, poukładane

płyną na wietrze tęsknoty... nieloty
zaćmienia głowy, serca łopoty
wiatrem niesione, co zawsze wieje
goniąc przed siebie ludzkie nadzieje

fruną zerwane z rozumu smyczy
co zawsze grzeczny, gdy dusza krzyczy
jakoś potulnie się z życiem gładzi
głowę pochyli, miernocie kadzi

kiedyś się w szału porzuci burze
by się poświęcić własnej naturze
nim spokój zdąży wyliczyć trzy
objawi światu swe dzikie kły

lecz cicho teraz, milczą tęsknoty
suną przez przestrzeń marzeń nawroty
zrzekając działań się w każdej chwili
drogę im przecież teflonem kryli

Trzeci dzień lata

Bóg deszczu, srogo przepłacony

polewa wodą nas z każdej strony

konewkę dziarsko dzierży w dłoni

chmur sinoszarych nie przegoni

I ani myśli, zmykać przed słońcem

pewnie nie dla nas lato gorące

będziemy mieli ciepło na raty

zanim jesienne przyjdą klimaty

Że sobie tęsknie, wcale niemało

to mi się myśli, że by się zdało

zmienić kalendarz, by wszystko grało

i przechrzcić Lato na swojskie Lało

Odbicia

Gdy patrzę w lustro, uśmiech w nim widzę
swego obrazu, wcale nie wstydzę
Może niektórzy, wzrok odwracają
srebrzystą taflę, łukiem mijają
Ona bezmyślnie, prawdę odbija
więc gdy niemiła, skręca się szyja
Czmycha delikwent, w obliczu trwogi
dokąd poniosą, tchórzliwe nogi
Póki biec dadzą, szybkie oddechy
zamiast stać w miejscu, i słać uśmiechy
Żeby przemienić, to co straszyło
i patrząc w lustro, poczuć się miło

Deszczowy prysznic

Deszcz, zawsze z góry na dół
Ktoś powie, że konformista
Lecz brud cały zmywa niżej
I każdy z tego korzysta

A jednak pozorny porządek
Po deszczu mokrej robocie
Nie zmieni faktu, że w dole
Ktoś chętnie tapla się w błocie