O muzyce i czymś jeszcze

    W poniedziałek wybrałem się na koncert. Nie taki zwyczajny występ, lecz bardziej marzenie, uzupełnienie kierunku wyznaczonego przez moją taneczną pasję. Nie dane mi było urodzić się przed kubańską rewolucją, z latynoskim czarem snuć się po tanecznych klubach... A jednak, jak wiele milionów ludzi, zakochałem się w dokumencie Wima Wendersa "Buena Vista Social Club". Teraz koło się zamknęło i mogłem dotknąć tamtego klimatu, smakując tej ekscytacji na żywo.

     Przyznam, iż nieco się bałem tej konfrontacji oczekiwań i rzeczywistości. Tonowałem nieco ich poziom. Tłumaczyłem sobie, że Omara Portuondo ma już swoje lata, stąd dawny poziom jest już ledwie wspomnieniem. Słowem, bałem się rozczarowania.

      A rozczarowania nie było. Co więcej, z zamkowego dziedzińca wyszedłem w znakomitym nastroju. Zasługa miejsca? Z pewnością. Radosnej muzyki? Oczywiście. Uśmiechu i ładnej pogody? Bez wątpienia.

    Lecz było coś jeszcze... Ten koncert był wyjątkowy, ponieważ na scenie spotkało się kilku wybitnych artystów, poczynając od Diego el Cigali. Choć i jemu latka lecą i zamgliło się dawne, uwodzicielskie spojrzenie, to nadal wielki artysta. Jego wyjścia na scenę z drinkiem, za każdym razem pełniutka szklaneczka. Rozwiany włos, pewna nonszalancja, to tylko drobiazgi, blednące gdy zaczyna śpiewać głosem pełnym rytmu i pasji. To co mnie urzekło najbardziej, to sposób w jaki wspierał Omarę na scenie. Wielki człowiek, z solidnym serduchem.

 
fot: elpais.com

     Tym dwojgu artystów, partnerowali na scenie wspaniali instrumentaliści. Grania na tym poziomie nie słyszałem chyba nigdy. Genialny bas, świetni pianiści, kapitalne instrumenty perkusyjne. Swoboda z jaką operowali rytmem i improwizacją, porwała publiczność. Jazz, który zagrali w środkowej części, znokautował innych muzyków tego nurtu. Miło było oglądać podrygujących w tańcu widzów. Inna sprawa, że na koncercie stawił się chyba cały taneczny, szczeciński światek?

      
     I na koniec Omara Portuondo. 
fot: www.szczecinmusicfest.pl

    Osiemdziesięciopięcioletnia kobieta, dysponujaca nadal pięknym, mocnym głosem i wewnętrznym ciepłem. Wywijająca pupą w dzikiej cza-czy. 
     Lecz ważniejsze, że pokazała iż wciąż płonie w niej ten ogień. Dając nam nadzieję na naszą starość, której sie tak boimy, odrzucając natrętne myśli, że z każdym dniem coraz bliżej. Teraz wiem, że poza wewnętrzną skorupą, nie zmieniamy sie wcale. Może słabsi, może bardziej nieporadni... Lecz pełni pasji, która gdy raz nas dotknie... zostaje na zawsze.